[vc_row][vc_column][vc_column_text]اواسط دهه 1960، تعدادی از تولید کنندگان، عرشه های مرکب فولادی با ظرفیت حمل بار قابل قبول دال ترکیبی با توجه به آزمایشات تولید می کردند. هر یک از تولید کننده عرشه های فولادی، با به کارگیری اصول طراحی مهندسی، محصولات خود را با تحقیقات گسترده و مستقل توسعه دادند و آئین نامه های ساختمانی این سیستم را تحت عنوان عرشه های فولادی خاص پذیرش کردند.

در بسیاری از موارد آئین نامه های بومی اطلاعات بیشتری برگرفته از آزمایشات را از تولید کنندگان، با توجه به وضعیت ساخت خاص آنها خواستار بودند. نتایج مستقل بدست آمده از تولیدات در حال رقابت، شرایط هزینه ای که سبب تاثیر سوء بر روی ساخت و ساز سقف های مسلح شده عرشه فولادی شد، را ایجاد کرد.

با توجه به نیاز به وجود یک استاندارد، موسسه آهن و فولاد (AISI) یک پروژه تحقیقاتی در دانشگاه ایالتی آیووا زیر نظر مرحوم پروفسور Carl Ekberg، به منظور توسعه بخشیدن به یک پایه واساس و معیاری مدون جهت طراحی سقف های عرشه فولادی در سال 1967 آغاز کرد. تحقیقات گسترده توسط  اساتید Carl Ekberg و Max Porter  در ایالت آیووا، و محققان دیگر در دانشگاه Waterloo، دانشگاه Lehigh، موسسه پلی تکنیک Virginia  و دانشگاه ایالتی،  دانشگاه West Virginia ، و دانشگاه Washington، سبب ایجاد دامنه اصلی دانش در دال های کامپوزیت عرشه فولادی گردید.

این تلاش های تحقیقاتی در جامعه مهندسان عمران آمریکایی (ASCE) سبب ایجاد ASCE 3-84 دارای مشخصات برای طراحی و ساخت دال های کامپوزیت با عرشه فولادی با کمیته ای استاندارد تحت رهبری پروفسور پورتر گردید. این سند دوباره در سال 1991 تجدید نظر شد. هر دو سند مربوط به سال 1984 و 1991 اسنادی بودند که قابل قبول برای طراحی دال های کامپوزیت عرشه فولادی جهت مدل سازی  به عنوان یک استاندارد به رسمیت شناخته شده اند. داشتن یک  استاندارد پذیرش عرشه فولادی مرکب توسط مقامات ساختمانی و به رسمیت شناخته شده سبب فرآیند طراحی ساده ، و منجر به رشد این محصول در بازار است.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]